Mongolië is gesticht door keizer Dzjengis Khan, die over het grootste aaneengesloten wereldrijk ooit heerste. Het is een van de laatste stukken ongerepte natuur op deze planeet.

Het land grenst niet aan zee, maar ligt ingesloten tussen de hete Gobiwoestijn in het zuiden en de koude bergen in het noorden en westen. Mongolië is de perfecte reisbestemming voor degenen die van de gebaande paden af durven te wijken. Er leven meer paarden dan mensen: Mongolië is een dunbevolkt land met een landschap dat vooral uit koude, winderige steppes en hooggelegen woestijn bestaat. Mongolië heeft de laagste bevolkingsdichtheid ter wereld.

Bijna 40% van de bevolking woont in de hoofdstad Ulaanbaatar, de rest trekt als veehoedende nomaden rond op de uitgestrekte grasvlakten van het land. In Mongolië heeft sinds de jaren vijftig, toen slechts zo'n 20 procent van de bevolking in stedelijke gebieden woonde, een snelle verstedelijking plaatsgevonden. Historisch gezien leidden de mensen vooral een nomadisch en landelijk bestaan, maar tegenwoordig kent Mongolië vooral stedelijke leefmilieus: 68 procent van de totale bevolking leeft in grote en kleinere steden, wat een veel hoger aandeel is dan het regionale gemiddelde in Azië.

Sinds 2000 groeit de bevolking jaarlijks met meer dan 4 procent, en Ulaanbaatar drukt een stempel op het stedelijke landschap van Mongolië. Door de ongeplande groei van de hoofdstad en de snelle migratie zijn veel problemen ontstaan, zoals een toename van bouwactiviteiten, economische groei en ook werkloosheid, verkeersopstoppingen, luchtvervuiling, en de uitbreiding van de gebieden met gers (tenten).

Meer dan 60 procent van de bevolking van Ulaanbaatar leeft in ger-gebieden. Deze zijn vaak op of langs terreinen gebouwd die kwetsbaar zijn voor natuurrampen. Ook ontbreekt vaak moderne infrastructuur zoals waterleidingen, riolering, elektriciteit, verharde wegen, openbaar vervoer, gezondheidscentra en scholen. Door deze behoefte is er op dit moment veel vraag naar vastgoed in Ulaanbaatar.